Haczykowanie to technika pozwalająca na precyzyjne uwalnianie międzytkankowych płaszczyzn ślizgu, gry są one niedostępne dla ręki z racji grubości palców. Wykonuje się je przy pomocy haczyków o różnych krzywiznach zakończonych szpatułką, którą wstawia się między elementy anatomiczne podlegające zabiegowi. Elementem który poddajemy zabiegowi jest tkanka złożona ze splotów włókienkowych rozchodzących się we wszystkie strony i rozgraniczających przestrzenie między włókienkowe zwane wakuolami, które silnie załamują promienie świetlne. System ten pozwala na optymalny, płynny ślizg, bez naprężeń między strukturami. Jest on zwany kolagenem wielo- mikro- wakuolowym systemem dynamicznej absorbcji, w języku angielskim MCDAS (?) i ma zapewnić przesuwalność płaszczyzn tkankowych, chroniąc jednocześnie stabilność elementów otaczających.
Ta tkanka ślizgowa znajduje się wszędzie w ciele każda struktura organiczna, visceralna (trzewna) mięśniowa, nerwowa, naczyniowa lub skórna jest otoczona przez MCDAS.
Dlatego im wieksza jest mobilność, ruchomość tkanek tym mniejsze i liczniejsze są wakuale, zaś brak mobilności (uszkodzenie), lub długotrwały ucisk powodują zesztywnienie włókiem i sklejenie się tkanek. Początkowo działanie haczykowania opisywano jako niszczenie zrostów i ciałek włóknistych (będących złogami moczanowymi i wapniowymi zlokalizowanymi w przestrzeniach międzytkankowych). Napięcia spowodowane dysfunkcjami płaszczyzn ślizgu (pochodzenia urazowego, statycznego bądź wtórnych dysfunkcji osteopatycznych) powodują zmiany w strykturze, plastyczności i elastyczności tkanek i prowadzą do powstania rzeczywistych mostów włóknistych. Te z kolei skutkują uszkodzeniami dalej położonych łańcuchów powięziowych, a nawet urazami mięśni przy niepełnym ich napięciu. Haczykowanie przywraca ruchomość płaszczyznom ślizgu, zaburzonym w większości schorzeń traumatologii i reumaologii.
Zrost płaszczyzn ślizgu wzmaga proces zastoju płynów, który tworzy hipoksyczne środowisko sprzyjające powstawaniu wolnych rodników. Te z kolei są potencjalnie destrukcyjne dla komórek wydzielniczych i prowadzą do stwardzeń oraz przewlekłych dolegliwości ścięgien.
Z drugiej strony napięcia powięzi są przyczyną sympatykotonii (wzmożonego napięcia układu współczulnego obniżając zdolność naprawczą tkanek. Wspomniane fakty pozwalają wyjaśnić niektóre opóźnienia w procesie gojenia się mięśniowo- więzadłowego czy też przewlekłe zapalenia ścięgien bez wyraźnej przyczyny.
Haczykowanie ma fundamentalne znaczenie w leczeniu oraz profilaktyce patologii powodowanych uprawianiem sportu. Stopień skurczu mięśnia jest nieustannie kontrolowany poprzez zmiany w licznie impulsów przechodzących przez aksony neuronów ruchowych stanowiązych unerwienie mięśnia. Jakość informacji propioceptywnych (docierających z receptorów umieszczonych w mięśniach) wysyłanych do rdzenia podczas ruchu stawu, pełni dla stawów funkcję ochronną.
W przypadku zaburzonego funkcjonowania wrzecionek nerwowo- mięśniowych, włókna mięśniowe nie mogą właściwie odreagowywać. Stwierdzona u sportowców zmęczonych lub przetrenowanych częstość urazów stawowych związanych z międzypowięziowymi uszkodzeniami, dotyczącymi mięśni połączonych ze stawem dotkniętym kontuzją, podkreśla wagę techniki haczykowania w profilaktyce urazów.
Metoda haczykowania jest doskonałym uzupełnieniem innych technik fizjoterapeutycznych pozwala na poprawę:
